Mijn politieke evenknie schonk me dit boek daags voor een trip naar Florence, die louter zou bestaan uit de geneugten van het Italiaanse stadsleven. Perfecte plaats om een bespiegeling te lezen over hedendaagse generatie-emancipatie in Nederland.
Hazenberg (1978) heeft in zijn twintigersjaren de Haagse politiek van drie zijden meegemaakt: politiek, ambtelijk en journalistiek. Die ervaringen vormen de basis van zijn boek. Hij onderzoekt het denken en handelen van twintigers en dertigers in de huidige samenleving en hoe anders zij zich bewegen dan de voorgaande generaties. Dat de generaties botsen, ervaart hij regelmatig zelf.
Waar voorheen de verticale structuur van de samenleving met haar verzuiling norm was, ziet Hazenberg dat de nieuwe generaties leven in een horizontale structuur. Ze bewegen zich in allerlei (onzichtbare) netwerken en zijn via nieuwe, snelle structuren maatschappelijk en politiek betrokken. Interessante gedachte.
Change is in beginsel een prettige combinatie van Hazenbergs persoonlijke verhaal, de generatiegedachte en ons recente politieke verleden. Hazenberg heeft moeite een heldere structuur in het boek te behouden. Van de Europese gedachte vliegt hij naar Obama, de verhouding tussen de Nederlandse politiek en journalistiek, zijn denktank en globalisering. Voor de kracht van Hazenbergs boodschap had hij er goed aan gedaan enkele van deze thema's voor een andere beschouwing te bewaren.
Tegen het einde van het boek raakt Hazenberg terug op koers. In klare bewoordingen geeft hij adviezen voor zijn (en mijn) generatie en geeft hij blijk van een duidelijke visie op de netwerkgeneratie die horizontaal leeft in verouderde verticale structuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten