dinsdag 25 september 2012

Doe eens normaal man. Kustaw Bessems en Dirk Jacob Nieuwboer

'Een politicus die de schijn wil ophouden dat hij sorry zegt, zonder echt verantwoordelijkheid te nemen, kan ook nog zijn toevlucht nemen tot de 'het spijt mij áls'-constructie. Die wordt vaak gebruikt als anderen druk uitoefenen om iets goed te maken, terwijl degene die in de fout is gegaan vindt dat hij helemaal niks verkeerd heeft gedaan. Met 'het spijt me als' kan de politicus vaak door die situaties heen glibberen.' (p. 105)

Boeken over het hedendaagse politieke klimaat in Nederland moet je warm van de pers lezen, vind ik. Dan hebben ze hun hoogste actualiteitsgehalte en haal ik de genoemde voorbeelden nog vers uit mijn geheugen. Ondanks mijn boekenaanschafstop kocht ik dus Doe eens normaal man van Kustaw Bessems en Dirk Jacob Nieuwboer. Heerlijk om tijdens de finale van de verkiezingscampagne voor de Tweede Kamer te lezen.

Bessems en Nieuwboer lichten in hun boek zeven merkwaardige automatismen uit de Haagse politiek die we eigenlijk normaal zijn gaan vinden. Maar is het normaal om voortdurend uitspraken bezijden de waarheid te doen en hoe moeilijk is het om een fout toe te geven? Waarom gaan politici zo raar praten als ze in de Kamer komen? Daarbij leggen de auteurs niet alleen het vreemde gedrag en de typische communicatie van politici bloot, maar geven ze aan het eind van elk hoofdstuk adviezen hoe het ook kan. 
Het aantrekkelijke van het boek is dat de auteurs hun voorbeelden helemaal uitrafelen, inclusief uitgebreide citaten van de politici zelf. Op die manier wordt het de lezer vanzelf duidelijk hoe vreemd uitspraken soms zijn.  

Doe eens normaal man is een aanrader als je met plezier politiek bedrijft of beschouwt en verplichte kost voor hen die ongemerkt meegaan in het vreemde Haagse gedrag.

maandag 24 september 2012

De pianoman. Bernlef


'De eerste drie jaar van zijn leven sprak Thomas Boender geen woord. Zijn vader Jelle en zijn moeder Tsjitske zeiden alleen het hoognodige tegen elkaar. Monosyllaben die tussen hun strakke lippen op de glimmend gepolitoerde eetkamertafel ploften, daar even bleven liggen om vervolgens in de opnieuw ingetreden stilte op te gaan.' (p. 5)

Voor het boekenweekgeschenk van 2008 mocht Bernlef zijn pen aanroeren. Hij koos een actueel thema uit het nieuws en baseerde daar De pianoman op.
Thomas Boender groeit op op het platteland in het noorden van Nederland. Zijn ouders spreken nauwelijks met hem en te veel woorden worden met klappen van zijn vader bestraft. Als Thomas achttien is en vijfhonderd euro heeft gespaard, besluit hij te vertrekken. Van de wereld geen weet, komt hij via Amsterdam en Parijs in Groot-Brittannië terecht. Zijn geld is inmiddels opgemaakt door het meisje met wie hij reist. Berooid en zonder paspoort wordt hij opgepakt door de politie en in een instelling geplaatst. Thomas besluit geen woord te zeggen en alleen wat piano te spelen. Niet briljant zoals de media beweren, maar opvallend genoeg om publiciteit te krijgen. Het duurt dan nog een hele poos voordat bij zijn oude omgeving doordringt dat Thomas  de pianoman is.

De pianoman is een typisch boekenweekgeschenk. Vlot geschreven, geen diepere lagen en een rond, beknopt verhaal. Bernlef heeft zich goed van zijn taak gekweten.